|
Winning Eleven วินนิ่งไหมสาด [Ver. Parody] click image to enlarge 
ย้อนไปสมัยลุงยังวัยรุ่น ชีวิตปิดเทอมอันแสนยาวนานนั้นช่างว่างหนักหนา ถ้าไม่อิดออดในการสะสางรายงาน ทำโปรเจ็คส่งอาจารย์ให้เสร็จ ๆ แล้วล่ะก็ ก็จะมีเวลาเหลือว่างมากมายก่ายกองกว่า 4 เดือนกันเลยเชียว วัน ๆ นี่แทบไม่ต้องรับผิดชอบอะไรกันเลย ตื่นเช้า กินข้าว แล้วก็วินนิ่งกันแต่หัววัน เล่นคนเดียวได้ เล่นอยู่เกมเดียว เล่นวนไปวนมาไม่มีเบื่อ หลายคนที่ไม่ใช่สายเกมบอล คงไม่เข้าใจถึงความสนุกของวินนิ่ง คือถ้าเล่นคนเดียว มันจะมีโหมดนึงให้เลือก ชื่อ Master League เป็นโหมดการบริหารทีม เป้าหมายคือ ชนะ ชนะ ชนะ รวย รวย รวย เพื่อความสำเร็จของทีม จากการเล่นเพื่อผ่อนคลาย ก็จะเข้าสู่ความจริงจังขึ้นอีกนิด ต้องอาศัยความสร้างสรรค์เกม การวางแผนในการทำทีม อนึ่งเราเป็นทั้งนักเตะและผู้จัดการทีมในคนเดียว เล่นให้ชนะก็เรื่องนึง แต่เล่นยังไงให้ทีมประสบความสำเร็จอันนี้สำคัญ ต้องมีนักเตะหมุนเวียนให้เพียงพอกับโปรแกรมการแข่งขันที่หนักหน่วง บริหารดูแลจัดทีมนักเตะในแต่ละนัด ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ป่วย ไม่ให้ตาย ต้องมีเงินคงคลังเพื่อมาจ่ายค่าเหนื่อยนักเตะไม่ให้ขาด เหลือเงินไว้ช้อป และซื้อ-ขายตัวนักเตะยังไงให้คุ้มค่า มันมีสถิติทุกอย่างที่ต้องดู ต้องอ่าน ต้องคำนวณวางแผน ครั้นอยากซื้อตัวนักเตะ จะแค่เอาเงินฟาดหัวอย่างเดียวไม่ได้นะ บางตัวมันโอหัง ให้มันไปพันล้าน มันนึกจะไม่ย้ายทีมมามันก็ไม่มา แต่วันใดเราเล่นให้ทีมประสบความสำเร็จระดับนึง เริ่มมีชื่อเสียง ให้มัน 100$ มันก็รีบเก็บเสื้อผ้าย้ายมาอยู่ทีมเรา ถึงวันนั้นแหละเราก็จับมันมาดองไม่ให้มันลงเล่น ให้มันแก่ตายไปอย่างไร้ค่าเพื่อเป็นการแก้แค้น โหมดนี้ลุงเล่นจริงจังมาก เล่นหามรุ่งหามค่ำ ไม่หลับไม่นอนกันเลยอ่ะ อยากเอาชนะ อยากได้ถ้วย อยากได้แชมป์ อยากได้นักเตะแพง ๆ คือเสพติดอย่างแรงเลยช่วงนั้น ส่วนใครเป็นสายกราฟฟิก สายดีไซเนอร์ ก็มีโหมดออกแบบเสื้อทีมเป็นของตัวเองด้วยนะ Edit ชุดกันเป็นวัน สุดท้ายกดปุ่มผิด ไม่ได้ save อันนี้ชวนหัวร้อนกันไป วันไหนเหงา ๆ เซ็ง ๆ ไม่อยากเล่นคนเดียว ก็โทรตามเพื่อนเลย โทรไปก็ไม่ต้องพูดอะไรกันมาก แค่วลียอดนิยม "วินนิ่งไหมสาดดดด" แค่นั้นเป็นที่รู้กัน ล้อหมุน 30 นาทีเจอกัน สมัยนั้นเพื่อนที่มาบ้านเราบ่อยสุดคืออากวง มาเฟียย่านโพธิ์สามต้น มาได้มาดี มาเล่นวินนิ่งกันแทบทุกวัน ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ แล้วแต่อารมณ์และความโกงของแต่ละทีมที่สุ่มมาเจอกัน บางทีแพ้ติด ๆ กัน 3-4 นัด ก็เริ่มหัวร้อนงอแงเลิกเล่นไม่คุยกันไปก็มี ส่วนคำยอดฮิตเอาไว้แก้ตัวตอนแพ้น่ะหรอ มีมาเรื่อย ๆ อ่ะ ฟลุ๊คว่ะ จอยห่วยจัง ไม่ถนัดจอยสองอ่ะ จอเอียงป่ะเนี่ย เมื่อกี้ซ้อมเว้ยเดี๋ยวเอาจริงละ อ่อยให้หรอกน่า ใช้ทีมขี้โกงว่ะ ภาคนี้ยังไม่เคยเล่นเลยอ่ะ วันนี้ไม่ค่อยสบายเลย เก้าอี้นั่งไม่สบายเลยแว้ ยิงไกลโคตรโกงอ่ะ นี่เล่นเป็นแต่โหม่งหรอ อย่าเล่นวันทูดิ แอร์เย็นเกิ้น มือลื่นอะไรตอนนี้เนี่ย ปวดฉี่พอดี ตัวไม่ฟิตสักตัว กรรมการเข้าข้างโคตร เมียโทรตามอะไรตอนนี้ฟะ คือข้ออ้าง 108 เลยอ่ะ วิ่งนิ่งนี่ถือเป็นเกมแห่งศักดิ์ศรีของใครหลาย ๆ คนเลยนะ แพ้ไม่ได้ ต้องล้างตาต้องแก้ตัวกันไม่จบสิ้น ส่วนเราน่ะหรอ ถ้าใครท้าดวล ขอออกตัวไว้ก่อนเลยนะ ถ้าแพ้ก็เพราะไม่ได้เล่นนานแล้วอ่ะ ฮ่า ๆ รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย เล่นเกมให้เป็นเกม อ่อยบ้างเอาจริงบ้าง เพื่อมิตรภาพที่ยั่งยืนนะครับ Winning Eleven is a game of glory for many people. An eye for an eye tooth for tooh, Fight then revenge. However, being sportmanship at all matches for eternity friendship is goal!!! MAKING of MY BEDROOM 040321Thu 13:07
 Copyright © CG 2D&3D Art Design
by Ongie Ongushi (Piyavach Arunotai) All rights reserved www.ongushi.com ongushi@hotmail.com |
